Լոռու սարերից մեկի գագաթին «Մեծ» անունով փոքր գյուղը (Մեծ Այրումը) 1980-90-ականներին նոր տուն դարձավ Կիրովաբադից (Գանձակ), Բաքվից, Գետաշենից, Կուշչից, Շահումյանից, էրքեջից, Զուռնաբադից և մի շարք այլ բնակավայրերից այստեղ հաստատված մարդկանց համար:

Մեծ Այրումը «Բաբելոնի աշտարակն» է հիշեցնում բառիս ամենադրական իմաստով: Այստեղ իրար են խառնվել բարբառները, խոհանոցը, մշակույթներն ու կենցաղավարության մոդելները:

Այսօր 1000-ից ավելի բնակչություն ունեցող գյուղը նորից փորձում է զարգացնել այգեգործությունը: Գյուղ տանող ճանապարհի երկայնքով կարելի է տեսնել արևածաղկի, եգիպտացորենի, ծխախոտի դաշտեր ու դեղձի, խաղողի, սալորի այգիներ:

Երկարատև դադարից հետո գյուղում նորից սկսել են ծխախոտ աճեցնել: Ծխախոտի դեռևս միակ դաշտը Մեծ Այրումում:

Մեծ Այրում տանող ճանապարհի եզրին արևածաղկի դաշտեր են:

13-ամյա Դավիթը իր շան` Ջեկոյի և Բույան ձիու հետ: Այս տարի համաճարակի պատճառով Մեծ Այրումի երեխաներն ամառային ճամբարի փոխարեն ծնողներին են օգնում:

Մեծ Այրումում երգիպտացորեն շատ են ցանում: Մի մասը վաճառում են, իսկ մնացածը` որպես անասնակեր օգտագործում:

Մեծ Այրումում անցած տարի լուծվեց խմելու և ոռոգման ջրի խնդիրը: Գյուղացիներն այգեգործությունը նախընտրեցին անասնապահությունից:
Ասում են`անասնապահության ծախսը մեծ է, օգուտը` քիչ: