[vc_row type=”vc_default” css=”.vc_custom_1559220754082{margin-top: 5% !important;}”][vc_column el_class=”blog-texts”][vc_column_text]Երեկոյան 8-ի կողմերը, եթե հանկարծ հայտնվեք Վահագնաձոր գյուղի խաղահրապարակում ու լսեք, թե ինչպես են երեխաները միաձայն «Բա-թո~ւմ, Բա-թո~ւմ» վանկարկում, մի շփոթվեք, դուք տակավին Լոռու մարզի Վահագնաձոր գյուղում եք:
Պարզապես երեխաներն անհամբեր սպասում են Երևան-Բաթում գնացքի ժամանմանը:
Ամառվա ընթացքում Երևան-Բաթում գնացքը կարճատև դադար է առնում Վահագնաձորի կայանում: Այդ կարճ դադարի ընթացքում գյուղի երեխաները հասցնում են գնացքի ուղեւորներին իրենց աղբյուրի սառը ջուրը հյուրասիրել, իսկ ուղևորները երեխաներին` քաղցրավենիք:
6-ամյա Արթուրն այնքան է կապվել կատվի ձագերի հետ, որ չի համաձայնվում որևէ մեկին խնամության տալ նրանց:
Մայր ու որդի։
Տնեցիք կատակով ասում են, որ 3-ամյա Դանիելը հավերի «հոգեառն» է: Ամբողջ օրը հավերին բակով մեկ վազեցնում է:
Եթե կա ջուր, ուրեմն ամեն օր էլ Վարդավառ է:
Վահագնաձորում, ինչպես և Լոռու մի շարք գյուղերում, ամռան ամսիներին երեխաների թիվը եռապատկվում է: Երեխաների մեծ մասն ամառային արձակունրդներն անց է կացնում գյուղում:
Երևան-Բաթում գնացքը Վահագնաձորի կայանում: Այսօր հաջող օր չէր. հյուրասիրություն չեղավ:
Գյուղում երեխաների միակ ժամանցի վայրը փոքրիկ խաղահրապարակն է ու կայանի մերձակա տարածքը: Շուտով, սակայն, մինի ֆուտբոլի դաշտ կունենան:
3-ամյա Սևակը, չնայած բավական «երիտասարդ» տարիքին ու գյուղամիջյան քարքարոտ ճանապարհներին, հմուտ հեծանվորդ է:
9-ամյա Հասմիկի դեմքը, երբ հեծանիվ վարելու իր հերթն է գալիս: Քույրերը հինգն են, հեծանիվը` մեկը:
Ամառն ավարտվեց, Երևան-Բաթում գնացքի սեզոնը շուտով կավարտվի:
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
