Երեք սերունդ, մեկ ճակատագիր #Արցախ
Մեծ հայկական ընտանիքի կանանց երեք սերունդը՝ Ալինա Պատվականյանը, դուստրը՝ Գոհարը, և թոռնիկը՝ Նարեն։
Մեծ հայկական ընտանիքի կանանց երեք սերունդը՝ Ալինա Պատվականյանը, դուստրը՝ Գոհարը, և թոռնիկը՝ Նարեն։
Համավարակի, աշխարհում սոցիալական խնդիրների հորձանուտի ու մեր երկրում ժամեր առաջ սկսված պատերազմի համատեքստում (Արցախի և Ադրբեջանի շփման գոտու ողջ երկայնքով) ու պայմաններում անգամ գրում ենք էս պատմությունը․ Հայաստանում սիրուն բաներ էլ են կատարվում, որոնց մասին հաստատ արժե պատմել։
Լոռու ամենաչքնաղ գյուղերից մեկը բազմել է Փամբակ գետի ափին։ Լեռնոտ Վահագնիում մի 900 մարդ է ապրում։ Օրվա հացը վաստակում են անասնապահությամբ, ցորենի, գարու, առվույտի, կարտոֆիլի, կաղամբի և այլ մշակաբույսերի աճեցմամբ։
Մարդիկ, ովքեր երբեք գյուղեր չեն եղել, դժվար կպատկերացնեն գյուղական կյանքի իրական գեղեցկությունը. մաքուր օդ, տնական սնունդ, վայրի ձայներ, ինքն իրեն խոսող բնություն և շողացող աստղերով լի երկինք:
Արևի շողերի ոսկին պայծառ երիզում է հեռու մարգագետիններն ու լեռների թանձր կանաչը։ Գյուղացիներն անշտապ վայելում են սուրճը, մինչ աքաղաղի պարտաճանաչ «ծուղրուղո՜ւն» խախտում է առավոտյան խաղաղ լռությունը՝ բոլորին հրավիրելով գործի անցնել։
Ի՞նչ կկատարվի, երբ մի շարք կազմակերպություններ միավորեն ջանքերը նույն նպատակի շուրջ և գործեն նույն առաքելությամբ՝ միանգամից մի քանի ուղղություններով հզորացնելով Հայաստանի գյուղը։
Փոքրիկ Արագածավանում արվեստով պարուրված մի աղջիկ է ապրում։ Երազում է Իտալիայի մասին, սիրում է Գյումրին և ամեն օր նկարում է իրենց տան բակում։
Ներկեր, վրձիններ, խաղալիք ավտոմեքենաների մասեր, շարժիչներ, սեղանի թենիսի գնդակ, պաղպաղակի փայտիկ, տարբեր հզորության մարտկոցներ և այլ անհավանական ու տարօրինակ մանր դետալներ և իրեր կարելի է գտնել 9-ամյա Աշոտ Հարությունյանի աշխատասեղանին:
«Դալարիկի մեծագույն ռեսուրսը ո՛չ գյուղատնտեսական հողերն են, ո՛չ էլ գյուղի տեղանքը։ Դալարիկը բացառիկ է իր ուժեղ անհատներով»,- ասում է ՔՈԱՖ-ի Կրթական ծրագրերի ղեկավար և Դալարիկի նախկին բնակիչ Լիլիթ Հակոբյանը։
Ազնվամորին ՔՈԱՖ-ի համար յուրատեսակ խորհրդանիշ է, դե, բացի այն, որ հյութեղ այս հատապտուղն ամառային մեր սեղանի զարդն է։
Շուրջ վեց ամիս առաջ, երբ բոլորս ստիպված էինք մեկուսանալ, չէինք էլ պատկերացնի, որ դեռ մի 180 օր էլ սպասելու էինք կանաչ լույսին, որ դուրս գանք մեր տուն-գրասենյակներից՝ ճաշասենյակից, ննջարանից, խոհանոցից, ու վերադառնանք իրականություն։
Լոռու սարերից մեկի գագաթին «Մեծ» անունով փոքր գյուղը (Մեծ Այրումը) 1980-90-ականներին նոր տուն դարձավ Կիրովաբադից (Գանձակ), Բաքվից, Գետաշենից, Կուշչից, Շահումյանից, էրքեջից, Զուռնաբադից և մի շարք այլ բնակավայրերից այստեղ հաստատված մարդկանց համար:
Կարևորը քո փոստարկղում